I ovaj 21. maj, Dan nezavisnosti, Crna Gora dočekuje podijeljena i posvađana. Na referendumu 2006. obnovila je državnu samostalnost, a taj projekat podržao je 230.661 građanina ili 55,5 odsto, dok je za ostanak zajedničke države sa Srbijom bilo 185.002 ili 44,5 odsto. Skupština Crne Gore prethodno je usvojila Zakon o referendumu, koji je dogovoren uz preporuku Evropske unije.
Za uspjeh referenduma bilo je potrebno da ga podrži 55 odsto izašlih birača. Referendumsko pitanje glasilo je „Želite li da Republika Crna Gora bude nezavisna država sa punim međunarodnopravnim subjektivitetom?“ Osamnaest godina kasnije, polovina Crne Gore slavi nezavisnost, a druga polovina žali za nekadašnjom zajedničkom državom.
Istoričar dr Aleksandar Raković, kaže za „Novosti“ da nezavisna država Crna Gora svakako nije stvorena 2006. godine da bi ispunila očekivanja srpskog naroda.
– Stvorili su je crnogorski separatisti, zajedno sa nacionalnim manjinama, da bi naneli štetu srpskom narodu Crne Gore i srpstvu u cjelini. S tim u vezi, Đukanovićeva nezavisna Crna Gora ispunila je očekivanja crnogorskih separatista da pripadnici srpskog naroda, jedinog istorijskog naroda u Crnoj Gori, budu tretirani kao građani trećeg reda – kaže Raković. Dodaje da je najgori događaj za Srbe u 21. veku bio secesija Crne Gore iz zajedničke države sa Srbijom, „nasuprot volji većine u državotvornoj pravoslavnoj populaciji koja je glasala za opstanak zajedničke države“.
– Time je uništena državna tekovina srpskog ujedinjenja kojoj su od kraja 17. vijeka težile generacije Srba iz Srbije, Crne Gore i ostalih srpskih zemalja, a 1918. su stvorile zajedničku državu srpskog naroda Kraljevinu SHS/Jugoslaviju. Pored secesije Crne Gore, najsramniji događaji su ukidanje srpskih državnih simbola, izbacivanje srpskog jezika kao službenog, hapšenja i presude predstavnicima Srba, otkazi pripadnicima srpskog naroda, napad na Srpsku pravoslavnu crkvu, priznavanje nezavisnosti tzv. Kosova, ulazak Crne Gore u NATO i stavljanje stigme srpskom narodu za tzv. genocid u Srebrenici. Jedan užas za drugim, u serijama – podseća Raković.
Naš sagovornik tvrdi da novopečena crnogorska država uspostavljena 2006. nije nikakva obnova državnosti ili državne nezavisnosti Crne Gore, već je sasvim nova državnost i nema kontinuitet sa srpskom državnošću Crne Gore.
Funkcionera Nove srpske demokratije Budimir Aleksić smatra da će za ono što je bivši režim urnisao 30 godina trebati decenije da se dovede u red:
– Demontaža kriminogenog i zločinačkog DPS režima odvija se sporo, brzinom kornjače. Nema diskontinuiteta u spoljnoj politici Crne Gore, kadrovi DPS i dalje pokrivaju značajna mesta u institucijama sistema. Od majskog referenduma i Njegoš je postajao sve više nepodoban i neprihvatljiv, jer su crnogorski separatisti gradili „novu Crnu Goru“ na antisrpskoj i antinjegoševskoj ideologiji. Tako je i Njegoš postao „genocidni pjesnik“ i ideolog navodnog etničkog čišćenja.
– Ništa, dakle, nije obnovljeno od državnosti Kraljevine Crne Gore. Reč je o dve različite državnosti: prvo, srpske državnosti Crne Gore pod dinastijom Petrović Njegoš koja se zaključuje Kraljevinom Crnom Gorom; Drugo, novostečene državnosti Crne Gore (2006) sa izraženom crtom srbofobije. To su dve države koje se isto zovu. Državnost Kraljevine Crne Gore može biti obnovljena samo kao srpska. Crna Gora je danas antidržava Kraljevini Crnoj Gori, ali i Republici Srbiji. Đukanovićeva Crna Gora bila je NDCG i stoga ne treba da čudi što su stihovi njene himne preuzeti iz knjige „Crvena Hrvatska“. Taj navodni antifašizam je samo paravan za segregacionizam i aparthejd protiv srpskog naroda. Nažalost, sve Đukanovićeve smernice protiv Republike Srbije i Republike Srpske opstale su u državnoj politici i nakon 30. avgusta 2020. Raković naglašava da građanima Republike Srbije i Republike Srpske, kao i većini Srba u Crnoj Gori, nije jasno odakle dolazi takav antisrpski naboj kod ljudi kojima smo pomogli da dođu na vlast. Posebno je reč o bivšim Srbima Zdravku Krivokapiću, Milojku Spajiću i Filipu Ivanoviću, ali iz tog konteksta se ne može izdvojiti ni Jakov Milatović – kaže Raković.
U analima o otcepljenju ostaće upisano i da je Skupština Crne Gore na sjednici 2. marta 2006, na osnovu predloga tadašnjeg predsjednika Filipa Vujanovića donijela odluku da referendum o državnopravnom statusu bude održan 21. maja, a pravo glasa tada je imalo 484.718 građana. Crnu Goru su tih dana „okupirali“ ljudi sa raznih strana svijeta, kao i iz okruženja, kako bi se realizovala politička ideja režima DPS – razbijanja Državne zajednice SCG.
Lične karte su se djelile ljudima koji više od 30 godina nisu ni kročili na tlo Crne Gore. Istovremeno, budući da je birački spisak bio pod kontrolom partijskih vojnika iz DPS, SDP i drugih secesionističkih stranaka, MUP Crne Gore uskratio je pravo glasa svakom ko nije bio na „njihovom spisku“. Bivši režim nije prezao od kupovine ličnih karata, ljudima su plaćani računi za komunalije, otplaćivani krediti kod banaka, građani ucenjivani da će ostati bez posla. Protivnicima otcjepljenja mijenjana su mjesta birališta kako bi ih sprečili da ostvare svoje pravo na referendumu.
Sve je to ostalo zapisano u „Bijeloj knjizi“, a autor zbornika dokumenata koji ukazuje na mnogobrojne malverzacije tokom referendumskog procesa, Jovan Markuš, kaže da je sve učesnike u priređivanju knjige motivisala očigledna krađa.
NA pitanje gdje je Crna Gora u političkom i ekonomskom smislu danas, dr Raković odgovara:
– Crna Gora je podanička državica NATO i dobija naloge sa sedmog ili osmog nivoa vlasti Vašingtona, Brisela, Londona i Berlina. Dok god je nezavisna, u tom đukanovićevskom vidu, biće i dalje antidržava Srbiji. Crna Gora će se vratiti sebi kada ponovo bude u zajedničkoj državi sa Srbijom i Republikom Srpskom.
– Kada je 2007. objavljen ovaj zbornik dokumenata od 1.292 stranice tadašnja vlast se potrudila svim silama da je prećuti ili da pokvari promocije čak i van granica Crne Gore. Proteklo vreme je dalo odgovor kolika je njena vrednost kao istorijskog dokumenta, jer od preko hiljadu zvaničnih dokumenata do danas niko nijedan nije osporio – kaže Markuš.
U knjizi su mnogobrojni primeri neregularnosti referendumskog procesa. Samovoljom ondašnje vlasti iz biračkog spiska izbrisan je i mitropolit crnogorskoprimorski Amfilohije! Pamti se Dukaj L. iz Tuzi, koji je prezimenima Dukaj, Đokaj i Đukić, sa tri lične karte glasao na tri različita mesta. Za nezavisnost su „glasali“ i mrtvi. Čak 133 osobe koje se nalaze u biračkom spisku Sarajeva glasalo je u Crnoj Gori. M. Marina iz Nikšića upisana je na šest različitih biračkih mjesta, a iz biračkog spiska u Beranama protivzakonito je izbrisano 47 osoba, Budvi 189, pa do nekoliko hiljada. Pravo glasa imao je svaki Albanac iz Toronta, a nijedan Crnogorac iz Srbije!
