Nova analiza prašine izvučene sa Mjeseca sugeriše da bi voda vezana na površini Mjeseca mogla da potiče od Sunca.
Tačnije, to bi moglo biti rezultat bombardovanja jona vodonika iz sunčevog vetra, udaranja u površinu Mjeseca, interakcije sa mineralnim oksidima i vezivanja sa izbačenim kiseonikom. Rezultat je voda koja bi se mogla sakriti u lunarnom regolitu u značajnim količinama na srednjim i visokim geografskim širinama.
Ovo ima implikacije na naše razumevanje porekla i distribucije vode na Mesecu – i može čak biti relevantno za naše razumevanje porekla vode na Zemlji.
Mesec izgleda kao prilično suva kugla prašine, ali nedavne studije su otkrile da gore ima mnogo više vode nego što je iko ikada sumnjao. Očigledno ne pluta u jezerima i lagunama; vezan je u lunarnom regolitu, vjerovatno vrebajući kao led u stalno zasjenjenim kraterima, i zaseban u kuglicama vulkanskog stakla.
Ovo prirodno dovodi do pitanja, kao što je koliko tačno vode ima gore? Kako se distribuira? I odakle je dođavola došlo? Poslednje pitanje verovatno ima više odgovora.
Nešto od toga moglo je doći od udara asteroida. Neki sa Zemlje. Jedan mogući izvor, međutim, nije prva stvar koja vam pada na pamet kada zamišljate kosmičke kišne oblake.
Da budemo pošteni, Sunce baš i ne kaplje vlagom, ali njegov vetar je svakako pouzdan izvor brzih vodoničnih jona. Dokazi koji uključuju analizu lunarne prljavštine iz misija Apolo ranije su ukazali na veliku mogućnost da je solarni vetar odgovoran za bar neke od Mesečevih sastojaka za vodu.
Sada je tim istraživača predvođen geohemičarima Iuchen Ksu i Heng-Ci Tian iz Kineske akademije nauka pronašao hemiju u zrnu koje je izvukla misija Chang’e-5 koja dodatno podržava solarni izvor lunarne vode.
Proučavali su 17 zrna: 7 olivina, 1 piroksen, 4 plagioklasa i 5 stakla. Sve su to, za razliku od uzoraka na niskim geografskim širinama koje su prikupili Apolo i Luna, iz regiona srednje širine Meseca, i sakupljeni iz najmlađeg poznatog lunarnog vulkanskog bazalta, iz najsuvljeg bazaltnog podruma.
Koristeći Raman spektroskopiju i energetsku disperzivnu rendgensku spektroskopiju, proučavali su hemijski sastav oboda ovih zrna – spoljašnju, 100-nanometarsku ljusku zrna koja je najizloženija svemirskim vremenskim prilikama, i stoga najviše izmenjena u poređenju sa zrnom. enterijer.
Većina ovih felni je pokazala veoma visoku koncentraciju vodonika od 1,116 do 2,516 delova na milion, i veoma niske odnose deuterijum/vodonik izotopa. Ovi odnosi su u skladu sa odnosima ovih elemenata koji se nalaze u solarnom vetru, što sugeriše da je solarni vetar udario u Mesec, taloživši vodonik na površini Meseca.
Otkrili su da sadržaj vode dobijen od solarnog vetra prisutnog na mestu sletanja Chang’e-5 treba da bude oko 46 delova na milion. To je u skladu sa merenjima na daljinu.
Da bi utvrdili da li se vodonik može sačuvati u lunarnim mineralima, istraživači su zatim izvršili eksperimente zagrevanja na nekim od njihovih zrna. Otkrili su da nakon sahranjivanja zrna zaista mogu zadržati vodonik.
Konačno, istraživači su sproveli simulacije o očuvanju vodonika u lunarnom tlu na različitim temperaturama. Ovo je otkrilo da temperatura igra značajnu ulogu u implantaciji, migraciji i izbacivanju vodonika na Mesecu. Ovo implicira da bi značajna količina vode dobijene solarnim vetrom mogla da se zadrži na srednjim i visokim geografskim širinama, gde su temperature niže.
Model zasnovan na ovim nalazima sugeriše da bi polarni regioni Meseca mogli biti mnogo bogatiji vodom koju stvara solarni vetar – informacije koje bi mogle biti veoma korisne u planiranju budućih misija istraživanja Meseca.
„Polarno lunarno tlo moglo bi da sadrži više vode od uzoraka Chang’e-5“, kaže kosmohemičar Jangting Lin iz Kineske akademije nauka.
„Ovo otkriće je od velikog značaja za buduće korišćenje vodnih resursa na Mesecu. Takođe, kroz sortiranje čestica i zagrevanje, relativno je lako eksploatisati i koristiti vodu koja se nalazi u lunarnom tlu.“
