Lubenice su na Bliskom istoku veoma rasprostranjene. Ali svoje političko značenje lubenica duguje bojama: kora je zelena i bijela, meso crveno, sjemenke crne – upravo boje koje se nalaze i na palestinskoj zastavi.
„Nismo smjeli da slikamo u crvenoj, zelenoj, crnoj i beloj boji. Palestinska zastava je bila zabranjena, a sa njom i boje palestinske zastave“, objašnjava palestinski umetnik Sulejman Mansur.
A onda je osamdesetih godina jedan izraelskioficir ušao u njegovu galeriju u Ramali, gdje je bilo prisutno više umjetnika.
„Pokušavao je da nas ubijedi da ne radimo političku umjetnost: ‘Zašto ne slikate cveće, lepo cvijeće ili akt? Čak ću i da kupim nešto, znate'“, ispričao je Mansur 2021. za Al Džazira+.
Zatim je izdao naređenje da ne smiju da organizuju izložbu ni na Zapadnoj obali ni u Pojasu Gaze bez prethodne dozvole cenzorske uprave.
„A ako naslikam cviet, ali u tim bojama, šta ćete onda?“, upitao je neko. Odgovor izraelskog oficira bio je jasan: i takva slika bi bila zaplijnjena. „Čak i ako naslikate lubenicu, biće problematično.“ Tako je, prema Mansuru, zapravo izraelski vojnik dao ideju za simbol lubenice.
Prema podacima Palestinskog akademskog društva za proučavanje međunarodnih pitanja (PASSIA), zastavu je 1916. dizajnirao Šarif Husein bin Ali, emir Meke. U to vreme područje koje danas poznajemo kao Palestinu pripadalo je Osmanskom carstvu. Zastava je postala simbol Arapskog ustanka protiv Turaka. Husein je sanjao o nezavisnom arapskom kraljevstvu koje bi obuhvatilo današnje palestinske teritorije, kao i Siriju, Izrael, Jordan i Liban. Turci su, uz pomoć Britanaca, doduše poraženi, ali zajedničko kraljevstvo ostalo je utopija.
Do 1948. Palestina je bila pod britanskim mandatom. Nakon povlačenja Britanaca, simbol Arapskog ustanka ponovo je preuzet – ovaj put kao nacionalna zastava palestinske države.
Međutim, već dvadesetak godina kasnije ona je ponovo bila zabranjena: 1967. godine, u Šestodnevnom ratu, Izrael je okupirao Zapadnu obalu, Pojas Gaze i Istočni Jerusalim i zabranio njeno isticanje. Nije smjela da se pojavi čak ni na posterima ili starim fotografijama. Ko bi je ipak pokazao, rizikovao je hapšenje.
Tek 1993. zabrana je ukinuta – u okviru mirovnog procesa iz Osla, kada su se Izrael i Palestinci dogovorili o mirnoj koegzistenciji i međusobnom priznavanju. Zastava je prihvaćena kao simbol Palestinske samoupravne vlasti, kojoj je povjereno upravljanje Gazom i Zapadnom obalom.
U januaru 2023. – dakle devet mjeseci prije napada terorističke organizacije Hamas na Izrael– izraelski ministar za nacionalnu bezbjednost Itamar Ben Gvir naredio je policiji da uklanja palestinske zastave sa javnih mesta. „Dao sam nalog da se zastave koje podržavaju terorizam uklone iz javnog prostora i da se spriječi podsticanje protiv države Izrael“, izjavio je ovaj ekstremno desničarski političar. Time je faktički ponovo uvedena zabrana.
Na palestinskim teritorijama lubenica se može videti na zidovima kuća i na majicama, na plakatima i u umjetničkim galerijama.
U međuvremenu demonstranti širom svijeta koriste lubenicu kao politički stav na propalestinskim protestima – najkasnije od izraelske invazije na Gazu koja je uslijedila nakon Hamasovog napada na Izrael, simbol se masovno širi i na društvenim mrežama. Da bi izbjegli brisanje političkih objava, mnogi korisnici umjesto palestinske zastave postavljaju emotikon lubenice.
Na svom Instagram nalogu Sulejman Mansur u je 26. oktobra 2023. nepune tri sedmice od masakra nad civilima u Izraelu, među kojima je bilo i mnogo djece, napisao: „Ovaj crtež potiče iz knjige palestinskih narodnih bajki za djecu i pripoveda o mitskom djetetu koje izlazi iz lubenice i može da govori i ponaša se kao odrasla osoba. Izgleda da to nije mit; djeca u Gazi primorana su da prerano odrastu – odrasli koji prolaze kroz pakao.“
Međutim, simbolika lubenice nije uvek bila tako jednoznačna. Prije nego što se posle 7. oktobra 2023. proširila širom svijeta, ona je u SAD imala rasističko značenje: bijelci su je koristili da bi ismijavali crnce, što potvrđuje Muzej rasističkih prikaza „Džim Krou“ kroz brojna svjedočanstva i eksponate.
Nakon što je 1865. ukinuto ropstvo u SAD, mnogi crnci su zarađivali za život uzgajajući i prodajući lubenice. To voće ne traži mnogo njege i brzo raste.
Bijelim rasistima to je poslužilo da šire priču kako su crnci lijeni. Bili su rasprostranjeni i prikazi na kojima crnci, sa pretjerano naglašenim crvenim usnama, pohlepno jedu krišku lubenice, umrljani sokom koji im curi niz lice – poruka je bila da su bivši robovi djetinjasti i nečisti. Takve predstave širile su se naročito u bivšim južnim državama, sa ciljem da ponize crnačku zajednicu.
Kada je nedavno organizacija „Demokratski socijalisti Amerike“ pozvala demokratskog lidera u Predstavničkom domu da se založi za prekid vatre u Gazi i uz to objavila sliku lubenice, kritike nisu izostale. Jer, lider je Afroamerikanac – i mogao je simbol lubenice da shvati i na sasvim drugačiji način.
