„Vrhovni sud je prihvatio zaključak Višeg suda da ne postoji vremenska povezanost između krivičnih djela koja se okrivljenom stavljaju na teret i izgradnje nepokretnosti u Katastarskoj opštini Grbe u Danilovgradu, jer je utvrđeno da su objekti građeni još 2010. godine, odnosno 13 do 14 godina prije pokretanja krivičnog postupka, što je naročito značajno kada se uzmu u obzir priroda krivičnog djela i vrijeme njegovog izvršenja“, piše u saopštenju.
Vrhovni sud je, kako su kazali iz te institucije, razmatrajući spise predmeta i navode iz zahtjeva, ocijenio da je Viši sud pravilno primijenio zakon kada je ukinuo te privremene mjere. Sud je posebno ukazao da državno tužilaštvo u svom predlogu nije preciziralo koliki dio imovine se smatra nezakonitim, kada je navodno stečen, niti je navelo konkretne podatke o visini imovinske koristi koja bi poticala iz kriminalne djelatnosti.
U presudi se navodi da se tužilaštvo u svojim aktima uglavnom bavilo analizom prihoda okrivljenog od 2019. godine, dok je zanemarilo činjenicu da je okrivljeni dostavio dokaze o zakonitim prihodima koje je ostvarivao još od 2005. godine, uključujući i period kada su sporni objekti građeni.
Sud je takođe naglasio da tužilaštvo nije dokazalo postojanje očigledne nesrazmjere između zakonitih prihoda okrivljenog i vrijednosti imovine čije se privremeno oduzimanje tražilo. Prema ocjeni suda, nije izvršena sveobuhvatna finansijska analiza ukupnih prihoda i imovine, niti je sudu omogućeno da utvrdi da li takva nesrazmjera uopšte postoji.
U presudi se dalje navodi da tužilaštvo nije identifikovalo konkretne tokove novca, niti je predočilo dokaze da je imovina uvećana, transformisana ili održavana sredstvima koja potiču iz navodnih krivičnih djela. Sud je istakao da sama činjenica da imovina ima veću vrijednost nije dovoljna da bi se ona dovela u vezu sa kriminalnom djelatnošću.
„Vrhovni sud je, pozivajući se na relevantnu praksu Evropskog suda za ljudska prava, za ovu pravnu nadležnost, ukazao da privremene mjere obezbjeđenja predstavljaju ozbiljno ograničenje prava na mirno uživanje imovine, te da se one mogu izreći samo ako postoje jasno utvrđeni, konkretni i provjerljivi razlozi. U suprotnom, takve mjere bi imale karakter preventivne sankcije, što nije njihova zakonska svrha“, piše u saopštenju.
Sud je takođe naveo da zahtjev za zaštitu zakonitosti, kao vanredno pravno sredstvo, ne služi za ponovno preispitivanje činjenica i dokaza, već isključivo za ispitivanje da li je u pravosnažnim sudskim odlukama povrijeđen zakon, radi obezbjeđenja jedinstvene i pravilne primjene prava i pravne sigurnosti. Ukazano je i da zahtjev za zaštitu zakonitosti ne predstavlja nastavak redovnog pravnog sredstva. U konkretnom slučaju, Vrhovni sud je utvrdio da u odluci Višeg suda nema ni bitnih povreda krivičnog postupka, niti pogrešne primjene zakona.
„Na osnovu svega navedenog, Vrhovni sud je zaključio da je zahtjev Vrhovnog državnog tužilaštva neosnovan i donio odluku da ga odbije u cjelini“, saopštio je taj sud.
