Srpska zajednica na području Ugarske nije bila brojčano dominantna, ali politička prava utemeljena na ranijim privilegijama datim od strane austrijskog cara, nakon velike seobe Srba, daju joj karakter političke zajednice i mogućnost da ona teži ostvarenju svojih teritorijalnih ciljeva. Tako dolazi u konflikt sa političkim interesima mađarske elite. Savin naglašava da do početka 19. vijeka Ugarsku možemo smatrati poliglotnom tvorevinom gdje nije vršena nasilna mađarizacija, gdje je privilegijama iz 1690. godine prestao čak i proces spontane asimilacije. Krajem 19, i početkom 20. vijeka zvanična državna politika Mađarske počinje da djeluje u pravcu sve veće asimilacije nacionalnih zajednica, pokušavajući da stvori jedinstvenu, nedjeljivu naciju.
Posebnu prepreku su zbog svojih istorijskih i političkih prava predstavljali Srbi, iako je na tom području bilo brojčano više Rumuna, Rusina, Njemaca i Slovaka.
