Crna Gora nema sklonište ni zvaničan registar beskućnika, iako joj je to Komitet Ujedinjenih nacija (UN) preporučio još prije deset godina.
Posljednje sklonište za lica kojima su pločnik, klupa ili stari vagon jedina privremena adresa, bilo je u Podgorici. Zatvoreno je prije pet godina.
Centri za socijalni rad ove godine registrovali su 12 beskućnika u Podgorici, rečeno je Radiju Slobodna Evropa (RSE) u Ministarstvu rada i socijalnog staranja.
Iako država nema precizan registar i sklonište, u Ministarstvu smatraju da beskućnici „nijesu ignorisani od strane države“ jer ih je „prepoznao“ Zakon o socijalnoj i dječjoj i zaštiti.
U Akciji za ljudska prava (HRA), koja je prije deset godina vodila prvo sklonište za beskućnike, kažu da je neodgovorno to što nadležno Ministarstvo, kao krovna institucija, nema precizne podatke.
„Znači da država prosto ne želi da pomogne građanima koji su u nevolji“, kaže Martina Markolović iz Akcije za ljudska prava za RSE.
Ona navodi da je Komitet UN izričito zahtijevao da država prikuplja te podatke.
Zakon o socijalnoj i dječjoj zaštiti definiše beskućnika kao „lice koje nema adresu stanovanja, boravi na javnim ili drugim mjestima koja nijesu namijenjena za stanovanje i nema sredstava kojima bi moglo da podmiri potrebu stanovanja“.
Kakve životne okolnosti dovedu nekoga u situaciju da postane beskućnik, pitanje je na koje za RSE nijesu željeli da odgovore neki od njih koje su zatekli na jednoj podgoričkoj lokaciji, koju koriste za boravak.
Marina Medojević iz nevladine organizacije Banka hrane, koja decenijama pomaže licima u stanju socijalne potrebe, za RSE kaže da beskućnici inače imaju strah i bježe od ljudi:
„Sa novinarima nijesu ni ranije željeli da razgovaraju. Nijesu baš voljni da pričaju.“
Veliki broj njih pati od hroničnih bolesti, što je posljedica života na ulici. Jedan broj nema nikakvu zdravstvenu zaštitu jer najčešće nemaju lična dokumenta.
„Veliki broj čine prolaznici, raseljena lica i lica koja nemaju srodnike koji su po zakonu dužni da se o njima staraju“, kažu iz Ministarstva.
Iz Ministarstva navode da broj beskućnika varira zavisno od godišnjeg doba i vremenskih uslova, te da su pružili pomoć smještaja svima koji su je tražili ili za koje su saznali da im je potrebna.
„Međutim, nije mali broj lica koja pomoć odbiju, jer je to njihov stil života i sloboda izbora“.
Naglašavaju da je teško voditi evidenciju jer su podaci o tim licima u različitim ustanovama.
„Smatramo da je neophodno izvršiti identifikaciju, registraciju i popis beskućnika (skitnica, prosjaka i prolaznika). Da bi se neko lice evidentiralo, potrebno je da potraži pomoć. Ili da nas neka druga ustanova ili građani obavijeste o licu koje živi na ulici u teškim uslovima“, navode iz Ministarstva.
Markolović naglašava da država ima ustavnu obavezu da obezbjedi materijalnu sigurnost svima koji nisu sposobni za rad i nemaju sredstava za život.
Ističe i da to što država ima podatke o malom broju beskućnika ne može biti izgovor za nepostojanje skloništa i registra beskućnika.
„Realnost je daleko od postojeće statistike. U praksi, mnogo veći broj građana i dalje jedva sastavlja kraj s krajem i živi u sasvim neuslovnom smještaju. Državi ništa ne smije da bude važnije od njenih građana i zato apelujemo, po ko zna koji put, da se hitno reaguje i obezbijedi međuinstitucionalnu saradnju bez koje se ovaj problem ne može riješiti“, kaže Markolović.
Iako je Crna Gora po Ustavu država socijalne pravde, Podgorica je jedini glavni grad u regionu koji nema sklonište za beskućnike, iako ima više od 180.000 stanovnika.
Dom za stara lica u Risnu je jedina državna ustanova koja ima licencu kao prihvatilište odnosno sklonište za beskućnike.
Uz to Ministarstvo je 1. marta 2022. izdalo licencu za uslugu svratišta za beskućnike nevladinoj organizaciji Juventas, potvrđeno je RSE u toj organizaciji.
Razlika između skloništa i svratišta je u tome što beskućnik noć ne može provesti u svratištu.
Svratište obezbjeđuje obrok, tuširanje, doniranja i pranje garderobe, savjetovanja sa psihologom, zdravstvenim radnikom, pravnikom i slično, objašnjavaju iz Juventasa.
Međutim naglašavaju da je dobijena licenca i poslije dvije godine „samo dokument u fioci“.
„I pored potrebe za ovom uslugom, u praksi i dalje nadležni centri za socijalni rad ne izdaju rješenje o korišćenju usluge Juventasa jer nadležno ministarstvo još uvijek nije sačinilo procjenu koštanja usluge po korisniku“, kaže za RSE Marija Radović iz Juventasa.
Juventas je predvidio svratište samo za beskućnike koji dolaze iz zajednice osoba koje koriste droge, ili su osobe koje pružaju seksualne usluge, LGBTIQ osobe, bivši zatvorenici/ce.
Radović kaže i da ih posebno zabrinjava činjenica nepostojanja privremenog smještaja za beskućnike u drugim crnogorskim gradovima.
Glavni grad je u dva navrata imao privremena skloništa za beskućnike.
Akcija za ljudska prava je vodila prvo privremeno sklonište za beskućnike u Podgorici od 2012. do 2013, uz finansijsku pomoć Ministarstva rada i Open Society Foundation.
Drugo je bilo pilot projekat više lokalnih i državnih institucija iz maja 2017.
U njemu je moglo da boravi 15 lica, a osim prenoćišta su imali obezbijeđen ručak i garderobu od Crvenog krsta. Zatvoreno je u martu 2019. uz obrazloženje da je pokazalo „finansijsku neodrživost“ jer je godišnje koštao preko 60.000 eura.
Akcija je više puta apelovala na državne organe da osnuju skloništa za beskućnike i ispune preporuke Komiteta UN iz 2014, koje prema njihovim procjenama do danas država nije ispunila.
„Crna Gora već tri i po godine kasni s podnošenjem izvještaja UN Komitetu za ekonomska, socijalna i kulturna prava, pa do danas nema zvaničnih informacija o ispunjavanju preporuka tog komiteta. Procjena HRA je da nijedna preporuka data za poštovanje socijalnih prava i suzbijanje siromaštva nije ispunjena“.
Akcija naglašava da Crna Gora i dalje nema ni Strategiju za borbu protiv siromaštva što govori o neadekvatnom pristupu ovoj problematici.
