Patrijarh Pavle (u svijetu Gojko Stojčević) rođen je 1914. godine u slavonskom selu Kućanci kod Donjeg Miholjca. Rano je ostao bez roditelja. S tri godine o malom Gojku i njegovom bratu brinula se tetka.
Nižu gimnaziju završio je u Tuzli, a višu u Beogradu. Posle toga uslijedilo je školovanje na bogosloviji u Sarajevu, a potom na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu. Za vrijeme Drugog svjetskog rata radio je jedno vrijeme kao vjeroučitelj u Banji Koviljači, u domu za djecu izbjeglu iz Bosne. Spasavajući jedno dijete da se ne utopi u Drini, Gojko se razbolio i dobio tuberkulozu.
Boreći se molitvom protiv bolesti, ipak se izliječio. U znak zahvalnosti Bogu što mu je podario zdravlje, Gojko je izrezbario jedan krst koji se i danas čuva u ovom manastiru. Poslije perioda iskušeništva zamonašen je u manastiru Blagoveštenje 1948. godine i dobio ime Pavle. Za Episkopa raško-prizrenskog ustoličen je 1957. godine, u prizrenskoj Sabornoj crkvi.
Postdiplomske studije na Bogoslovskom fakultetu pohađao je u Atini. Kao arhijerej na Kosovu i Metohiji proveo je skoro 34 godine. Bilo je to veoma teško vrijeme za Srbe i Srpsku crkvu. Obavještavao je ne samo crkvene organe već i državnu vlast o napadima Albanaca na imovinu Crkve, monahe, pa i sam srpski narod koji se iseljavao. I sam je s hrišćanskom smirenošću i trpeljivošću podnosio vrijeđanja, pa i fizičke napade.
O tom vremenu sam Patrijarh Pavle je zapisao: „Dobijao sam upozorenja da pazim na svoje redovne izvještaje Svetom sinodu jer oni dolaze i do ruku svjetovne vlasti, ali je bilo sve jasnije da je Kosovu i Metohiji negdje, na nekom mjestu, presuđeno da više ne budu srpski”.
U Eparhiji raško-prizrenskoj gradio je nove crkve, obnavljao stare i porušene, posvećivao i monašio nove sveštenike i monahe. Starao se o Prizrenskoj bogosloviji, gdje je povremeno držao i predavanja iz crkvenog pojanja i crkvenoslovenskog jezika. Često je putovao, obilazio i služio u svim mjestima svoje Eparhije. Sa kosovskim egzodusom, prizrenska Bogoslovija Svetog Kirila i Metodija je privremeno premještena u Niš, a sjedište Raško-prizrenske eparhije iz Peći u manastir Gračanicu.
Kao Episkop raško-prizrenski svjedočio je u Ujedinjenim nacijama pred mnogobrojnim državnicima o stradanju srpskog naroda na Kosovu i Metohiji.
Imajući u vidu zasluge Patrijarha Pavla na naučnom bogoslovskom polju, Bogoslovski fakultet Srpske pravoslavne crkve u Beogradu dodijelio mu je zvanje počasnog doktora bogoslovlja.
Objavio je monografiju o manastiru Deviču. Zaslugom Patrijarha Pavla umnožen je u 300 primjeraka Oktoih iz štamparije Đurđa Crnojevića.
Za vrijeme njegove patrijarške službe obnovljeno je i osnovano više eparhija. Obnovljena je Bogoslovija na Cetinju 1992. godine. Otvorena je 1994. godine Duhovna akademija Svetog Vasilija Ostroškog u Srbinju (Foča) i Bogoslovija u Kragujevcu, 1997. godine, kao odsjek Bogoslovije Svetog Save u Beogradu. Osnovana je i informativna služba Srpske pravoslavne crkve.
Pokrenuo je 1993. godine u Beogradu Akademiju za umjetnosti i konzervaciju, sa nekoliko odsjeka (ikonopis, freskopis, konzervacija), sljedećih godina nastava vjeronauke je vraćena u škole, kao i Bogoslovski fakultet u okvire Beogradskog univerziteta iz koga su ga komunističke vlasti izbacile 1952. godine.
Patrijarh Pavle je dobio brojna odlikovanja.
