Danas, 24.03.2025. tačno je 26 godina od početka NATO agresije na Srbiju i Crnu Goru.
Agresija NATO alijanse na tadašnju SR Jugoslaviju, počela je 24. marta 1999. godine u večernjim satima, bez odobrenja Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih nacija.
Prema podacima Ministarstva odbrane Srbije, tokom 78 dana agresije ubijen je 1.031 pripadnik Vojske i policije, a poginulo oko 2.500 civila, među njima 89 djece. Ranjeno je oko 6.000 civila, od toga 2.700 djece, kao i 5.173 vojnika i policajaca, a 25 osoba vodi se kao nestalo.
Kako je svjetskoj javnosti predstavljeno, razlog agresije bila je situacija na Kosovu i Metohiji, odnosno teška humanitarna kriza na tom prostoru, a naredbu za napad dao je Havijer Solana, tada generalni sekretar NATO, generalu SAD Vesliju Klarku.
Kao izgovor za agresiju NATO iskorišćeni su događaji u Račku, 15. januara, a onda i neuspjeh navodnih pregovora vođenih u Rambujeu i Parizu.
Pošto je Skupština Srbije potvrdila da ne prihvata odluku o stranim trupama na svojoj teritoriji, uz predlog da Ujedinjene nacije nadgledaju mirovno rješenje na Kosovu i Metohiji, NATO je započeo vazdušne udare.
U stvarnosti, na KiM se dogodila serija terorističkih akata koje je počinila takozvana OVK, kako protiv snaga bezbjednosti Srbije i SRJ, najviše policije, tako i protiv brojnih civila, ne samo Srba nego i Albanaca, objekata infastrukture, srpskih svetinja takođe.
Prema prvom saopštenju Generalštaba Vojske Jugoslavije, 24. marta oko 20.45, u prvom naletu gađano je više od 20 objekata. Prvi projektili pali su na kasarnu u Prokuplju u 19.53. Slijedio je napad na Prištinu, Kuršumliju, Batajnicu, Straževicu. NATO je započeo bombardovanje sa brodova u Jadranu, kao i iz četiri vazduhoplovne baze u Italiji.
Tokom 11 sedmica agresije gotovo da nema grada u Srbiji koji se nije našao na meti.
NATO je izvršio 2.300 udara i bacio 22.000 tona projektila, među kojima 37.000 zabranjenih kasetnih bombi i onih punjenih obogaćenim uranijumom. Po nalazima odgovarajućih službi Srbije, do 10. juna zabilježeno je 18.168 avio preleta.
Po NATO izvorima, naleta je bilo 38.004, od toga 10.484 vatrenih dejstva, dok su ostalo bila izviđanja, avaksi i slično. U dejstvima je u prvo vreme učestvovalo dnevno oko 70 borbenih aviona, da bi docnije taj broj bio i oko 400 svakodnevno.
Osim napada sa brodova u Jadranu, kao i iz četiri vazduhoplovne baze u Italiji, operacije su izvršavane i iz baza u zemljama Zapadne Evrope i iz SAD.
Uništen je veliki dio infrastrukture u zemlji, privredni objekti, škole, zdravstvene ustanove, medijske kuće, spomenici kulture, crkve i manastiri. Sve zajedno, procjenjuje se, oko 50 odsto proizvodnih kapaciteta Srbije.
Razoreno je ili oštećeno oko 25.000 stambenih objekata, onesposobljeno 470 kilometara puteva i 595 kilometara pruga. Oštećeno je 14 aerodroma, 19 bolnica, 20 domova zdravlja, 18 dječjih vrtića, 69 škola, 176 spomenika kulture i 44 mosta, dok je 38 razoreno.
Uništena je trećina elektroenergetskog kapaciteta zemlje. Bombardovane su rafinerije u Pančevu i Novom Sadu, što je imalo i nesagledive ekološke posledice.
NATO je upotrijebio, navodno prvi put, takozvane grafitne bombe za onesposobljavanje elektroenergetskog sistema. Razorena je ambasada Kine u Beogradu 7. maja 1999.
Zgrada RTS u Beogradu uništena je 23. aprila. Poginulo je 16 osoba i isto toliko ranjeno. Zgrada Televizije Novi Sad razorena je 3. maja 1999, na Međunarodni dan slobode medija.
O materijalnoj šteti koja je nanijeta tokom NATO agresije iznijeti su različiti podaci. Tadašnje vlasti u Beogradu procijenile su štetu na približno stotinu milijardi dolara, a grupa ekonomista G17 procijenila je štetu na 29,6 milijardi ondašnjih dolara.
NATO je negirao da je imao gubitaka, a iz Beograda su dolazile tvrdnje da je oboreno više desetina letjelica. Ruska agencija APN objavila je da je NATO izgubio više od 400 vojnika i preko 60 letelica, dok je američki predsjednik Bil Klinton naveo u govoru 10. juna 1999. da NATO nije imao žrtava.
U Muzeju vazduhoplovstva u Beogradu čuvaju se ostaci srušenih aviona F-117, F-16, bespilotnih letjelica, krstarećih projektila. Letjelica F 117, takozvani „nevidljivi“ prethodno simbol superiornosti američke tehnologije, završila je u njivi u ataru sremskog sela Buđanovaci.
Vojnom agresijom na Srbiju, navodno zbog situacije na KiM, prećeno je gotovo deceniju ranije, zapravo od samog početka krize na prostoru bivše Jugoslavije, a aktivno je pripremana tokom 1998.
U knjizi „Moderno ratovanje“ Vesli Klark nije krio da je, kako se izrazio, planiranje agresije NATO protiv SRJ „sredinom juna 1998. uveliko bilo u toku“. Odluku o usvajanju naredbe za aktiviranje snaga Savet NATO doneo je 12. oktobra 1998. Sutradan, Slobodan Milošević potpisuje sporazum sa Ričardom Holbrukom.
Predviđeno je smanjenje broja pripadnika Vojske Jugoslavije na prostoru Kosova i Metohije na broj s početka 1998. Dogovoreno je takođe da posmatrači OEBS nadgledaju mirovni proces na KiM. Određeno je pritom da ne može biti odgovornosti nikoga za krivična djela u vezi sa događanjima na KiM. Nezavisno od sporazuma, po sastanku Savjeta NATO 30. januara 1999, zvanično je objavljeno da je NATO spreman da pokrene udare protiv SRJ.
Samoj agresiji prethodilo je dodatno raspoređivanje NATO trupa u Albaniji i Makedoniji. Potom su inscenirani takozvani pregovori u Rambujeu i Parizu od 6. februara do 19. marta. Delegacija SRJ konačni ponuđeni tekst nije potpisala.
Uslijedio je još jedan teatralni dolazak Ričarda Holbruka u Beograd 22. marta na razgovor sa Slobodanom Miloševićem, kao manifestacija navodnih dobrih namjera za međunarodnu javnost. Ni sama Medlin Olbrajt, glavni arhitekta vojne agresije na Srbiju, nije krila da je stepen zahtjeva upućivanih Beogradu sve vrijeme rastao, do nivoa koji je bilo nemoguće prihvatiti. Po Vladislavu Jovanoviću, najave bombardovanja postojale su već desetak godina, još od vremena kada je Bob Dol u Prištini obećao nezavisnost.
Bil Klinton, ondašnji predsjednik SAD, delegaciji američkih Srba i sam je naknadno izjavio, da ono što je zahtijevano od Miloševića ni on ne bi potpisao. Slično se izrazio i Henri Kisindžer. Bez dileme, agresija 19 članica NATO na Srbiju odnosno SRJ, dogodila se sa ciljem otimanja Kosova i Metohije od Srbije i bila je to vazdušna podrška terorističkoj OVK, koja je do tada već počinila nebrojene zločine.
Bil Klinton, tadašnji predsjednik SAD, iste večeri je govorio o potrebi „zastrašivanja Srbije i Jugoslavije“ i „uništenju vojnih kapaciteta Srbije“, da se ne bi, kako je rekao „preduzimale akcije protiv kosovskih Albanaca“.
Toni Bler, premijer Britanije, izjavio je da je agresija NATO-a preduzeta jer je to tražio „narod Kosova“ pod čim je on, kako je otvoreno rekao, podrazumijevao Albance.
Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju objavio je 27. maja 1999. u jeku agresije na SRJ, optužnicu i izdao naloge za hapšenje Slobodana Miloševića, Milana Milutinovića, Nikole Šainovića, Dragoljuba Ojdanića i Vlajka Stojiljkovića, zbog navodnih zločina na Kosovu.
Do obustave agresije NATO došlo je posle potpisivanja Vojno-tehničkog sporazuma kod Kumanova 9. juna 1999. Ovome su prethodile posjete Beogradu Martija Ahtisarija i Viktora Černomirdina kako bi se izvršio dodatni pritisak na Miloševića. Ondašnji kancelar Njemačke Gerhard Šreder zasluge za priključivanje Rusije politici SAD i NATO oko Kosova, u svojim memoarima, pripisuje diplomatskim uspjesima Joške Fišera tadašnjeg ministra spoljnih poslova Njemačke.
SAD i Britanija u to vrijeme su otvoreno razmatrali kopnenu invaziju NATO na Srbiju. Kod Bona su se na samom početku juna tim povodom sastali Viktor Černomirdin, Marti Atisari i StroubTalbot, radi pripreme nastupa kod Miloševića.
Po Ahtisariju, NATO je tada kao krajnji rok za rješavanje krize odredio period do održavanja sastanka G8 u Kelnu 7. i 8. juna. U suprotnom, uslijedila bi kopnena invazija. Usaglasili su se 2. juna, u vidu sporazuma u 10 tačaka, na osnovu čega su se Marti Ahtisari i Viktor Černomirdin 3. juna zaputili u Beograd.
Posebno grubo u Beogradu je tada nastupio Viktor Černomirdin, predstavivši Miloševiću ponuđeni predlog kao ultimatum. Boris Jeljcin, tadašnji predsjednik Rusije, tumačio je potom da je Černomirdin „uradio sve što je mogao “ i da je „zaustavio rat“ uz ocjenu da se pritom „Milošević ponašao apsolutno besprincipijelno“ te da je to, po Jeljcinu, Rusiju „guralo u vojnu i političku konfrontaciju sa Zapadom“.
Tri dana po potpisivanju Vojno-tehničkog sporazuma kod Kumanova 9. juna 1999. započelo je povlačenje snaga Srbije odnosno SRJ sa Kosova i Metohije. Sporazum je odredio uspostavljanje misije Ujedinjenih nacija, UNMIK.
Havijer Solana, tadašnji generalni sekretar NATO-a 10. juna 1999. izdao je naredbu o prekidu bombardovanja. Poslednji projektili pali su 10. juna u reonu sela Kololeč, kod Kosovske Kamenice, u 13.30, i na kasarnu u Uroševcu oko 19.35. Bio je to 79. dan NATO agresije na Srbiju, odnosno SRJ. Savjet bezbjednosti UN je tada usvojio Rezoluciju 1244. U sastavu misije KFOR na Kosovo i Metohiju je upućeno 37.200 vojnika.
Vrhunac čitavog procesa bilo je jednostrano proglašenje nezavisnosti Kosova 17. februara 2008, koje su priznale zemlje koje su učestvovale u agresiji na Srbiju 1999. godine.
