Da se tog dana, 16. marta 2004. godine, tokom popodneva, u selu Čabra na starom putu između Kosovske Mitrovice i Zubinog Potoka, nije desila tragedija i da se nisu utopila trojica albanskih dječaka, desilo bi se nešto drugo. Povod bi prije ili kasnije bio nađen. Pogrom bi se, prije ili kasnije, dogodio.
Jednostavno, zlog proljeća 2004. godine na Kosovu i Metohiji, vladala je takva atmosfera.
Posebno albanski mediji, za njima i albanski političari u Prištini, ubrzo, ma koliko tužno to bilo reći, i dobar dio albanskog naroda na Kosmetu, tragediju u Čabri dočekali su kao zapeta puška. Spremni i prije rezultata istrage, prije nego što je išta i razjašnjeno da za tragediju – da za smrt trojice dječaka optuže Srbe. Spremni da pale, ubijaju, ruše, protjeruju, da čitavom jednom narodu, u par dana, život pretvore u pakao.
Albanski mediji, još 16. marta predveče, bez nekih većih provjera i bez ikakve zadrške, sasvim svjesni šta se može izroditi, objavili su vijest da su četvorica albanskih dječaka iz sela Čabra koje se nalazi na lijevoj obali Ibra, nizvodno od Zubinog Potoka upali u Ibar „bježeći od pasa i djece iz susjednog srpskog sela Zupče“, „da su se trojica dječaka utopili a da je tek jedan uspio da ispliva“.
To što je UNMIK policija ubrzo utvrdila da su optužbe na račun Srba iz sela Zupče neosnovane, da nije bilo nikakvog krivičnog djela, nije imalo nikakvog značaja. Sjeme zla koje je klijalo godinama, te noći je dodatno zaliveno, požar se sutradan proširio čitavim Kosmetom. Rezultat će biti 28 ubijenih, više od 4.000 prognanih Srba, 35 zapaljenih srpskih crkava i manastira, više od 1.000 spaljenih – razorenih srpskih kuća.
Tijela dvojice dječaka, Egzona Delija i Abniju Veselija, nađena su u Ibru sljedeće noći, za tijelom trećeg dečaka, Fljorenta Veselija nastavljena je potraga. Portparol UNMIK-a Neridž Sing ubrzo je izašao sa izjavom da je „četvrti, preživjeli dječak bio pod velikim pritiskom posebno albanskih medija da za smrt djece optuži Srbe“. Derek Čepel, portparol UNMIK-a demantovao je da su albanski dječaci stradali bježeći od Srba, navodeći da je talas nasilja koji ubrzo pokrenut bio planiran.
Kada se govori o atmosferi koja je tog proljeća vladala Kosovom i Metohijom, mora se imati u vidu i da su pogromu 17. i 18. marta 2004. prethodili brojni incidenti širom KiM, koji su i bili samo uvod – najava eksplozije nasilja. Ređali su se protesti veterani tzv. OVK zbog hapšenja Selima Krasnićija, komandanta kosovskog zaštitnog korpusa u Prizrenu, rafalna pucnjava na 18-godišnjeg Jovicu Ilića u Čaglavici, protesti hiljada Albanaca i sukobi na glavnom mostu u Kosovskoj Mitrovici, ubistvo Mirjane Marković i Zlatomira Krstića kod Lipljana, pucnjava na srpske kuće u Starom Gracku…
Već 17. marta hiljade Albanaca pokušali su da se preko glavnog mosta na Ibru u Mitrovici probiju na sjevernu, srpsku stranu grada. Na samom mostu došlo je do žestokih sukoba sa pripadnicima UNMIK-a, pa i sa grupama Srba, korišćeni su suzavac, gumeni meci, šok bombe… Iza podneva počela je pucnjava, posebno iz pravca naselja Tri solitera. Malo posle 14 sati u Kolašinskoj ulici koja je odmah pored Ibra, nedaleko od glavnog mosta, ubijeni su Borivoje Spasojević i Jana Tučev, a UNMIK policajac iz Bugarske je ranjen.
Kao požar, nasilje se 17. ujutru, tokom dana, rasplamsalo širom Kosova i Metohije. U Prištini je napadnuta i ubrzo zapaljena zgrada „JU programa“ u kojoj je živela većina od par desetina Srba od 40.000 koliko ih je do rata bilo u glavnom gradu pokrajine. Tridesetak Srba nekako su se prebacili u jedan stan kako bi bili zajedno i kako bi se zaštitili, a snage KFOR-a uspele su, posle više pokušaja da ove ljude izvuku i sklone u svoju bazu. Tokom popodneva zapaljena je i crkva Svetog Nikole u Prištini.
Par kilometara dalje, u naselju Čaglavica, 17. marta oko 13 sati, nekoliko hiljada Albanaca ušli u sjeverni dio naselja pošto su prethodno probili kordon KFOR-a, zapalili desetak srpskih kuća. Hicima iz snajpera i od bombi, tog popodneva i naredne noći, ranjeno je nekoliko Srba. Žene, djeca i starci iz Čaglavice posle nekoliko sati evakuisani su od strane KFOR-a u Laplje Selo i Gračanicu, nešto veće srpske enklave. Albanski demonstranti potisnuti su prema Prištini tek oko 18 sati, kada su u Čaglavicu ušle američke snage iz sastava KFOR-a.
Pod žestokim udarom bilo je i selo Svinjare koje se skoro oslanja na južni dio Kosovske Mitrovice. U selo su 17. marta upale desetine ekstremista, protjerano je 600 Srba i spaljeno i opljačkano više od 100 kuća. Većina Srba iz Svinjara utočište su našli na drugoj strani Ibra, u Sjevernoj Mitrovici, Zvečanu.
Istog dana, iz Kosova Polja protjerani su svi preostali Srbi koji su se posle progona 1999. godine zatekli u selu. Ostalo je zabelježeno da su 17. marta autobusima prebacivani Albanci iz Drenice do Kosova Polja. Zapalili su zgradu opštine, zatim i Dom zdravlja i školu „Sveti Sava“, a zatim do temelja spalili više srpskih kuća. Spaljene su obije crkve – crkva Svetog Nikole u Kosovu Polju i crkva Svete Katarine u selu Bresje.
U centru Kosova Polja, rulja je polila benzinom i živog spalila mještanina Zlatibora Trajkovića. Njegova supruga Radimila desetak godina kasnije svjedočila je kako je tog dana selo počelo da gori, kako je sa suprugom izašla na ulicu kada ih je opkolila masa Albanaca i kako su Zlatibora odmah počeli da udaraju. Nju je spasio jedan komšija Albanac koji ju je uhvatio za ruku, istrgao iz mase, i odveo do kuće u kojoj su bila dva njena djevera, njihovi sinovi, snaha, beba od šest mjeseci.
Porazbijani su i spomenici na pravoslavnom groblju u Kosovu Polju.
Na Srbe u Lipljanu napadi su počeli 17. marta oko dva popodne. U svojoj kući, hicima iz vatrenog oružja ubijen je Srbin Nenad Vesić, više osoba je povređeno. Neki od Albanaca, komšije Srba, pokušali su tada da spriječe prilazak napadača srpskim kućama, navodi se u jednom kasnijem izvještaju… Opljačkano je i srušeno 30-tak srpskih kuća.
I u Prizren su čitavog popodneva autobusima dovoženi Albanci iz susjednih sela.
Tokom popodneva 17. marta, u rušilačkom talasu u gradu u kome se zateklo oko 50 Srba, spaljen je Saborni hram Bogorodice Ljeviške iz 12. vijeka, crkva svetog Spasa iz 14. veka, Saborni hram Svetog velikomučenika Georgija iz 19. veka, crkva Svetog Nikole iz 14. veka, crkva Svetog Georgija iz 15. veka, crkva Svete Nedelje iz 14. vijeka, zapaljen je i manastir Svetih Arhangela, monasi su evakuisani. Istog dana zapaljena je zgrada Bogoslovije „Kirilo i Metodije“, zgrada Episkopije, u podrumu zgrade Bogoslovije nađeno je ugljenisano tijelo Dragana Nedeljkovića iz Prizrena.
Albanci su istog dana uspjeli da uđu u povratničko selo Belo Polje kod Peći gdije su spalili 25 kuća Srba povratnika, oskrnavili su i pravoslavno groblje, crkvu Vavedenja Presvete Bogorodice. Srbi iz sela su evakuisani u bazu KFOR-a u Zagrmlju.
U Gnjilanu je ubijen profesor Slobodan Perić, spaljeno je 18 kuća, pretučeno 20-tak uglavnom starijih muškaraca. U Vitini je, prema tadašnjim izvještajima, nekoliko Albanaca pokušalo da spriječi paljenje srpskih kuća, dok su pripadnici UNMIK-a i KFOR-a nemo posmatrali događaje, neki obučeni u civilna odijela. I u Đakovici su spaljene crkve, pet starica koje su živjele u porti crkve Presvete Bogorodice evakuisane su u posljednji čas.
Srbi iz Sjeverne Mitrovice gledali su 18. marta uveče kako na drugoj strani Ibra, odmah iza mosta u Bošnjačkoj mahali gori crkva Svetog Save i kako dugi plameni jezici sukljaju u nebo.
Tih martovskih dana, a zašto ne reći, i prije i posle toga, srpske glave na Kosovu i Metohiji, uprkos brojnim snagama KFOR-a čija je glavna uloga bila da ih zaštite, nisu vredele ama baš ništa. U rušilačkom talasu mržnja je palila ljude, crkve, krstove i ikone.
