Dr Efraim Zurof, čuveni lovac na naciste Centra Simon Vizental i direktor Kancelarije za istočnoevropske poslove Izraelskog centra napisao je autorski tekst za portal Times of Israel, u kom je izneo svoje viđenje termina „genocid“ u kontekstu rezolucije o Srebrenici.
Njegov tekst prenosimo u cjelosti:
Već u uvodnom pasusu nedavnog autorskog teksta Menahema Rozensafta za Times of Israel, u kojem je insistirao da Generalna skupština Ujedinjenih nacija mora priznati masakr 8.000 muslimanskih muškaraca u Srebrenici u julu 1995. godine od strane snaga bosanskih Srba kao „genocid“, on otkriva glavne nedostatke u svojoj žalbi.
Da bi potkrijepio svoj slučaj, Rosensaft, bivši generalni savjetnik Svjetskog jevrejskog kongresa, tvrdi da, budući da želi da vjeruje da je pokolj najmanje 1.200 izraelskih građana i stanovnika od strane Hamasa 7. oktobra bio „genocidni čin“, imamo apsolutnu obavezu priznavanja i obelježavanja genocida i drugih zločina protiv čovječnosti.
Iako se lako može poistovijetiti sa inicijativama za obelježavanje pravih slučajeva genocida, ni pokolj koji je počinio Hamas 7. oktobra ni ubistva počinjena u Srebrenici ne kvalifikuju se kao slučajevi genocida. Svaka od ovih tragedija je još jedna jedinstvena kratka epizoda u vojnim sukobima, koji su trajali mnogo duže, a u slučaju Gaze traju do danas.
To je jedan od glavnih razloga zašto profesor Jehuda Bauer, doajen istoričara holokausta, godinama insistira da se ono što se dogodilo u Srebrenici ne kvalifikuje kao genocid.
Ako bismo ove i slične događaje klasifikovali kao slučajeve genocida, pojam bi bio potpuno ispražnjen od svoje trenutne težine i značaja, i izgubio bi bilo kakav uticaj koji još ima do danas. Tako bi se, na primer, 11. septembar mogao klasifikovati kao slučaj genocida, kao i japanski napad na Perl Harbor, ili u tom slučaju bombardovanje Hirošime i Nagasakija, ili Drezdena i Hamburga u Drugom svetskom ratu, kao i stotine drugih tragičnih incidenata.
Dva su dodatna pitanja koja su uticala na događaje u Srebrenici i koja se moraju uzeti u obzir pri ocjeni da li se taj ratni zločin može klasifikovati kao slučaj genocida.
Najvažniji je tretman srpskih snaga prema neborbenom stanovništvu, koje se okupilo u Srebrenici, koja je bila označena kao izbjeglički raj za bosanske Muslimane, a koji su pobjegli iz svojih sela nakon sukoba. Približno 33.000 ljudi okupilo se u Srebrenici u julu 1995. godine, a trebalo je da ih štiti kontingent holandskih vojnika, mirovnjaka UN, ali nisu uspeli da ih zaštite. Tako je oko 8.000 bosanskih muškaraca (od kojih su neki bili borci) masakrirano od strane srpskih snaga, što je, naravno, nesumnjivo ratni zločin.
Srbi često ukazuju na manje masakre koje su nad njima u okolini Srebrenice ranije vršile snage bosanskih Muslimana, ali to nije opravdanje za ono što se dogodilo.
Međutim, nije svaki ratni zločin genocid, a Srebrenica je klasičan primjer, jer su sve žene i djeca pošteđene od strane snaga bosanskih Srba. Da su bosanski Srbi imali namjeru da počine genocid, pobili bi sve bosanske Muslimane okupljene u Srebrenici.
Definitivno ne treba podržati rezoluciju koja je predviđena za glasanje u Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija, jer će označavanje Srebrenice kao slučaja genocida dodatno oslabiti i narušiti značaj pojma koji i dalje služi kao važno upozorenje čovječanstvu o opasnostima ratova i sukoba.
