Ćelije uzete iz krvi i „reprogramirane“ u ćelije srčanog mišića mogu pomoći pacijentima sa srčanom insuficijencijom.
Oštećeno srce se bukvalno može „zakrpiti“ kako bi mu se pomoglo da radi, kažu istraživači, koji su došli do, kako je u naučnoj zajednici ocijenjeno, revolucionarnog otkrića koje će pomoći ljudima sa uznapredovalom srčanom insuficijencijom.
Prema nedavnoj studiji, srčana insuficijencija pogađa više od 64 miliona ljudi širom svijeta, a uzroci uključuju srčani udar, visok krvni pritisak i bolest koronarnih arterija.
Transplantacija srca zavisi od dostupnosti organa, a vještačke srčane pumpe su skupe i prati ih visoka stopu komplikacija.
Sada naučnici vjeruju da su napravili iskorak stvaranjem implantabilnih flastera sastavljenih od srčanog mišića koji kuca i koji mogu pomoći da se organ kontrahuje.
„Sada prvi put imamo na raspolaganju biološku transplantaciju uzgojenu u laboratoriji, koja ima potencijal da stabilizuje i ojača srčani mišić“ , navodi profesor Ingo Kučka, koautor istraživanja sa Univerzitetskog medicinskog centra Getingen u Njemačkoj.
Flasteri su napravljeni od ćelija uzetih iz krvi i „reprogramiranih“ da djeluju kao matične ćelije, koje se mogu razviti u bilo koju vrstu ćelija u tijelu.
U slučaju flastera, ove ćelije se pretvaraju u ćelije srčanog mišića i vezivnog tkiva. Oni se ugrađuju u kolagen gel i uzgajaju u kalupu po mjeri prije nego što se dobijeni heksagonalni zakrpe zakače, u nizovima, na membranu. Za ljudsko srce ova membrana je veličine oko 5 h 10 centimetara.
Profesor Volfram-Hubertus Cimerman, takođe autor ovog izuma sa Univerzitetskog medicinskog centra Getingen, navodi da mišić u zakrpama ima karakteristike srca koje je bilo staro samo četiri do osam godina.
„Mi implantiramo mlade mišiće pacijentima sa srčanom insuficijencijom“, dodaje Cimerman.
Tim naučnika ističe da su ovi flasteri važan pomak jer direktno ubrizgavanje ćelija srčanog mišića u srce može dovesti do rasta tumora ili dovesti do razvoja nepravilnog otkucaja srca – što može biti smrtonosno.
Foto: Ilustracija, Pixabay
Flasteri , međutim, omogućavaju da se primijeni mnogo više ćelija srčanog mišića sa većom retencijom i, čini se, nema rizika od takvih neželjenih efekata.
U radu objavljenom u časopisu Nejčer, Cimerman i kolege izvještavaju kako su testirali zakrpe kod zdravih rezus makaki majmuna, ne nalazeći nikakve dokaze o nepravilnim otkucajima srca, formiranju tumora ili smrti ili bolesti povezanih sa zakrpama.
Kada je tim proučavao srca životinja do šest mjeseci nakon implantacije flastera, otkrili su zadebljanje srčanog zida – u kojoj mjeri zavisi od broja upotrebljenih flastera.
Tim je takođe testirao flastere na majmunima sa bolešću koja je slična hroničnoj srčanoj insuficijenciji. U ovom slučaju tim je pronašao znake poboljšane funkcije srca, kao što je veća sposobnost kontrakcije srčanog zida.
Istraživači su zatim primijenili ovaj metod na četrdesetšestogodišnjoj pacijentkinji sa uznapredovalom srčanom insuficijencijom. U ovom slučaju flasteri su napravljeni od ljudskih ćelija uzetih od donora i zašiveni su minimalno invazivnom operacijom na srce koje kuca.
Tri mjeseca kasnije pacijentkinji – kojoj je stanje ostalo stabilno – transplantirano je srce, što je timu omogućilo da analizira uklonjeno srce. Istraživači su ustanovili da su flasteri preživjeli i da su mjesta na koja su prišiveni bila prokrvljena.
Dok upotreba ćelija od donora znači da je potrebna supresija imuniteta, istraživači kažu da bi bilo preskupo i da bi trebalo previše vremena da se naprave flasteri od ćelija pacijenta kojima je hitno potrebno, a ćelije donora takođe nude šansu za „zakrpe i bolje testiranje bezbjednosti.“
Tim napominje i da je potrebno tri do šest mjeseci da se vide terapijski efekti flastera, što znači da ne bi bili prikladni za sve pacijente. Međutim, 15 pacijenata je već dobilo flastere.
„Nadamo se da će naše tekuće kliničko ispitivanje pokazati da li će ovi projektovani transplantati srčanog mišića poboljšati srčanu funkciju kod naših pacijenata“, kaže prof. Kučka.
Cimerman ističe da cilj nije nužno da se zamijeni transplantacija srca.
„Ovo nudi novi tretman pacijentima koji su trenutno pod palijativnom negom i kod kojih je smrtnost 50 odsto u roku od 12 mjeseci.“
Profesor Šan Harding sa Imperijal koledža u Londonu opisao je istraživanje kao revolucionarnu studiju, ali naglašava da je potreban dalji rad, ne samo zato što ćelije srčanog mišića u flasteru nisu potpuno sazrele i što je uspostavljanje krvotoka je bilo sporo.
Profesorka Ipsita Roj sa Univerziteta u Šefildu takođe je pozdravila rad, napominjući da bi operacija bila manje invazivna nego za transplantaciju srca.
„To je odličan rad. Zaista sam impresionirana. Koncept je sasvim jasan, možete zakrpiti srce gdje god je srce oštećeno.“
