Kada su 14. decembra 1991. godine zagrebački policajci na smetlištu na Sljemenu našli tela Marije Zec (36) i njene ćerke Aleksandre (12) desna potkoljenica mrtve djevojčice bila je oslonjena na glavu mrtve majke. Na desnoj nozi djevojčice bila je papuča, na lijevoj, papuče nije bilo.
Aleksandri su ruke bile vezane, imala je i povez preko očiju. Marija je imala šest rana od metaka, na glavi tri prostrijelne, Aleksandra je na desnom obrazu imala dvije rane, još tri iznad desnog uha. Kod desnog koljena Marije bilo je nekoliko čaura od ispaljenih projektila.
Tokom uviđaja na smetlištu na Sljemenu, blizu doma „Adolfovac“, jedan od ubica policajcima je, bez griže savjesti i trunke samilosti prenio poslednje riječi devojčice, koji sekund prije nego što su pucali u nju: „Ubili ste mi tatu, nemojte mi ubiti i mamu!“.
Na današnji dan prije 32 godine, u stvari u noći između 7. i 8. decembra 1991. godine u Zagrebu su, u Ulici Poljanička broj 22 na Trešnjevici i nekoliko sati kasnije na Sljemenu pripadnici specijalne policije MUP-a Hrvatske, poznatiji kao „merčepovci“ iz jedinice „Jesenje kiše“, ubili poznatog zagrebačkom mesara Mihajla Zeca (38), njegovu suprugu Mariju i ćerku Aleksandru. Kasnije se ispostavilo da je Mihajlo jednom od ubica, koga je poznavao, ranije povremeno pozajmljivao novac i da mu je na taj način pomagao.
Prije ubistva, Mihajlo je dobio preteće pismo u kome mu je ostavljen rok da „do 24. prosinca napusti Hrvatsku a da od 25. njegov život neće vredjeti ništa“.
Te večeri, pred ponoć, dok je u Zagrebu padala susnježica, na vrata dobrostojeće, poznate porodice Zec pokucali su, navodno po nalogu Merčepovog zapovjednika Mira Bajramovića hrvatski specijalci Siniša Rimac kome je tada bilo 18 godina, Munib Suljagić (32), 20-godišnji Igor Mikola, Nebojša Hodak kome je bilo 25 godina i Mikolina supruga Snježana Živanović (20) koja je tada bila trudna, svi iz jedinice Tomislava Merčepa. U kući su sem Mihajla, Marije i Aleksandre bili i njihovi sin i ćerka Dušan (10) i Gordana (7). Djeca su spavala u svojoj sobi.
Bez ikakvog naloga, bez dozvole, bez rješenja da mogu ući u stan, specijalci su Mihajlu i Mariji koji su bili na spratu, u dnevnoj sobi, rekli da će pretresti stan i oduzeti mu oružje koje posjeduje, pošto je Mihajlo bio lovac. Usput, iz stana su pokupili sve vrijednosti, zlato, novac, nakit, sve što su našli tokom pretresa.
Kada su posle 15-tak minuta krenuli iz kuće, Mihajlo je pošao za njima. Prišao je kombiju u kome je bila petorka ubica, nastavio da se raspravlja sa njima tražeći objašnjenje zašto je opljačkan, tražeći natrag oduzeto. U tom trenutku, jedan od specijalaca, Siniša Rimac navodno, potegao je pištolj i ispalio više metaka u Mihajla koji je pao pored kombija i na mjestu ostao mrtav.
Pucnjava je probudila komšije, specijalci su koji tren kasnije pokušali da što prije okrenu vozilo na ulici, da pobjegnu, pri tom su oštetili i jedan parkirani automobil. Marija i Aleksandra koje su takođe čule hice napolju istrčale su iz kuće, u dvorištu su vidjele mrtvog Mihajla, tada se iz kombija po njih vratio Munib Suljić, uhvatio je nesrećnu ženu i djevojčicu, stavili ih u vozilo i krenuli prema Sljemenu.
Sledećeg dana obavljena je obdukcija tijela Mihajla Zeca. Na njegovom tijelu, u predelu glave i grudnog koša bilo je više prostrijelnih rana, obducenti su zaključili da je u tijelo nesrećnog čovjeka nekoliko hitaca ispaljeno dok je ležao na zemlji.
Nekoliko dana kasnije, tokom istrage, ispostavilo se da je jedan od očevidaca bjekstva specijalaca zabilježio registraciju kombija, ubrzo je ustanovljeno da se radi o policijskom vozilu i da je registrovano u Policijskoj upravi u Gospiću. U akciji koja je uslijedila, neki od petoro specijalaca uhapšeni su u dvorištu sjedišta MUP-a u Vukovarskoj ulici u Zagrebu.
Ubrzo po hapšenju, osumnjičeni Suljić, Mikola, Hodak, Rimac i Snježana Živanović su progovorili. Neki od njih kroz suze, optužujući jedni druge, priznali su da su učestvovali u ubistvu troje članova porodice Zec.
Paralelno sa hapšenjem krenuli su pritisci, pokušaji uticaja na istragu. Dio uviđaja obavljen je i na Sljemenu, poznatom zagrebačkom izletištu, u stvari, na smetlištu 20-tak metara od izletišta. Ubice su pokazali mjesto na kome su ubili Mariju i Aleksandru, među smećem nađeno je Marijino tijelo u kućnoj haljini, zatim i tijelo Aleksandre u tamnoplavoj trenerci.
Tokom istrage, neki iz petorke ubica tvrdili su da je Mihajla ubio Siniša Rimac a Mariju i Aleksandru Munib Suljić. Na tavanu zgrade izletišta, posle priznanja ubica, nađeno je i oružje kojim su ubistva počinjena.
Dušanu i Gordani Zec, država Hrvatska 2004. godine isplatila je 1,5 miliona kuna (oko 200.000 evra) na ime odštete za ubijene oca, majku i sestru. Dušan Zec koji živi u Republici Srpskoj prije nekoliko godina poručio je preko prijatelja da ga mediji stalno podsjećaju na stvari koje godinama pokušava da zaboravi i da mu je prebolno da se svega prisjeća.
Za ubistvo troje članova porodice Zec niko u Hrvatskoj nije direktno odgovarao.
Neki od specijalaca koji su te noći upali u kuću na Trešnjevici jesu priznali zločin, i to pred istražnim sudijom, ali su to uradili, gle čuda, bez prisustva advokata što traži zakon, pa njihovi iskazi iz proceduralnih razloga nisu mogli biti korišćeni u daljem postupku pa su oni, na procesu pred Okružnim sudom u Zagrebu 1992. godine oslobođeni, odnosno – proglašeni nevinima. Suljić, Mikola i Rimac osuđeni su 14 godina kasnije, 2005. godine, Suljić na deset godina, Rimac na osam i Mikola kao pomagač na pet, ali zbog ubistva jednog čovjeka i nezakonitih hapšenja srpskih civila u Pakračkoj poljani. Nekoliko godina kasnije, odlukom tadašnjeg hrvatskog predsjednika, Rimac je pomilovan i pušten na slobodu jer je u zatvoru „imao dobro vladanje“.
Sredinom novembra 2020. godine, Udruženje hrvatskih dobrovoljaca Domovinskog rata objavilo je „tužnu vijest“ da je njihov dugogodišnji predsednik prijatelj i zapovednik Tomislav Merčep preminuo u 69. godini.
Četiri godine ranije, 2016, dvije i po decenije posle zločina, Merčep je osuđen na pet i po godina zatvora jer kao „zapovjednik jedinice poznate kao merčepovci nije spriječio zločine nad srpskim civilima“, a februara 2017. godine, Vrhovni sud Hrvatske kaznu je povisio na sedam godina.
Po navodima optužnice koja je obuhvatila i ubistvo porodice Zec u Zagrebu, pripadnici jedinice Tomislava Merčepa na području Zagreba, Pakračke poljane i Kutine nezakonito su uhapsili 52 osobe od kojih su 43 ubili, tri se vode kao nestale, a šest je preživjelo mučenja. Merčepu koji je uhapšen 2010, a suđenje je počelo dvije godine kasnije, na početku procesa na teret je stavljeno da je naredio zločine, kasnije je optužnica ublažena pa mu je suđeno zato što „pripadnike svoje jedinice nije spriječio da počine zločine“.
Gospodar života i smrti Srba u Hrvatskoj tih ratnih godina, dio robije provodio je po hrvatskim banjama a povlašćen tretman i odmor u ljetovalištima Merčepu su omogućeni na zahtjev hrvatskog ministarstva branitelja. Koji mjesec pre smrt, pušten je na uslovnu slobodu.
„Brčka se u bazenima, masiraju ga, posjećuju ga prijatelji. Nije u zatvoru već na odmoru koji mu plaćaju građani Hrvatske koje je u ratu svojim zločinima osramotio“, izvijestili su svojevremeno hrvatski mediji. Kako su prenijeli zagrebački mediji, Merčep je bio gost i na inauguraciji hrvatske predsjednice Kolinde Grabar Kitarović.
