Međunarodna satelitska misija predvođena NASA-om postavljena je za lansiranje iz južne Kalifornije rano u četvrtak u okviru velikog projekta nauke o Zemlji kako bi se po prvi put sprovelo sveobuhvatno istraživanje svetskih okeana, jezera i reka.
Nazvan SVOT, skraćeno za topografiju površinske vode i okeana, napredni radarski satelit je dizajniran da pruži naučnicima neviđen pogled na tečnost koja daje život i pokriva 70% planete, bacajući novo svetlo na mehaniku i posledice klimatskih promena.
Raketa Falcon 9, koja je u vlasništvu i kojom upravlja komercijalna kompanija za lansiranje milijardera Elona Maska SpaceKs, trebalo je da poleti pre zore u četvrtak iz američke baze svemirskih snaga Vandenberg, oko 170 milja (275 km) severozapadno od Los Anđelesa, kako bi prenela SVOT u orbitu .
Ako sve bude po planu, satelit veličine SUV-a će proizvesti istraživačke podatke u roku od nekoliko mjeseci.
Skoro 20 godina u razvoju, SVOT uključuje naprednu mikrotalasnu radarsku tehnologiju za koju naučnici kažu da će prikupiti površinska merenja okeana, jezera, rezervoara i reka u detaljima visoke definicije preko 90% svjeta.
Podaci, prikupljeni iz radarskih istraživanja planete najmanje dva puta svakih 21 dan, poboljšaće modele cirkulacije okeana, poboljšati vremenske i klimatske prognoze i pomoći u upravljanju oskudnim zalihama slatke vode u regionima pogođenim sušom, kažu istraživači.
Satelit je dizajniran i izgrađen u NASA-inoj Laboratoriji za mlazni pogon (JPL) u blizini Los Anđelesa. Razvijen od strane američke svemirske agencije u saradnji sa svojim kolegama u Francuskoj i Kanadi, SVOT je bila jedna od 15 misija koje je Nacionalni istraživački savet naveo kao projekte koje NASA treba da preduzme u narednoj deceniji.
„To je zaista prva misija koja posmatra skoro svu vodu na površini planete“, rekao je naučnik JPL Ben Hamlington, koji takođe vodi NASA-in tim za promenu nivoa mora.
Jedan od glavnih ciljeva misije je da se istraži kako okeani apsorbuju atmosfersku toplotu i ugljen-dioksid u prirodnom procesu koji ublažava globalne temperature i klimatske promene.
Skenirajući mora iz orbite, SVOT je dizajniran da precizno meri fine razlike u nadmorskim visinama oko manjih struja i vrtloga, gde se veruje da dolazi do većeg povlačenja toplote i ugljenika iz okeana. A SVOT to može učiniti sa 10 puta većom rezolucijom od postojećih tehnologija, prema JPL-u.
Procenjuje se da su okeani apsorbovali više od 90% viška toplote zarobljene u Zemljinoj atmosferi emisijama gasova staklene bašte izazvane ljudima.
Proučavanje mehanizma pomoću kojeg se to dešava pomoći će naučnicima da odgovore na ključno pitanje: „Koja je prekretnica u kojoj okeani počinju da oslobađaju, a ne da apsorbuju, ogromne količine toplote nazad u atmosferu i ubrzavaju globalno zagrevanje, umesto da ga ograničavaju, “ rekla je Nađa Vinogradova Šifer, naučnik SVOT programa u NASA-i u Vašingtonu.
Sposobnost SVOT-a da uoči manje karakteristike površine takođe se koristi za proučavanje uticaja porasta nivoa okeana na obale.
Precizniji podaci o zonama plime i oseke bi pomogli da se predvidi koliko daleko olujne poplave mogu prodreti u unutrašnjost, kao i obim prodora slane vode u estuarije, močvare i podzemne vodonosne slojeve.
Slatkovodna tela su još jedan ključni fokus SVOT-a, opremljen za posmatranje cele dužine skoro svih reka širih od 330 stopa (100 metara), kao i više od milion jezera i rezervoara većih od 15 ari (62.500 kvadratnih metara).
Popis vodnih resursa Zemlje više puta tokom SVOT-ove trogodišnje misije omogućiće istraživačima da bolje prate fluktuacije u rekama i jezerima planete tokom sezonskih promena i velikih vremenskih događaja.
NASA-in SVOT vođa nauke o slatkoj vodi, Tamlin Pavelski, rekao je da je prikupljanje takvih podataka slično „hvatanju pulsa svetskog sistema za vodu, tako da ćemo moći da vidimo kada je u trci i da ćemo moći da vidimo kada je sporo“.
SVOT-ov radarski instrument radi na takozvanoj frekvenciji Ka-opsega mikrotalasnog spektra, omogućavajući skeniranju da prodre u oblake i tamu na širokim delovima Zemlje. Ovo omogućava naučnicima da precizno mapiraju svoja zapažanja u dve dimenzije bez obzira na vremenske prilike ili doba dana i da pokriju velika geografska područja mnogo brže nego ranije.
Poređenja radi, prethodne studije o vodnim tijelima oslanjale su se na podatke uzeti u određenim tačkama, kao što su mjerači rijeka ili okeana, ili sa satelita koji mogu pratiti mjerenja samo duž jednodimenzionalne linije, zahtijevajući od naučnika da popune praznine u podacima ekstrapolacijom.
„Umesto da nam daje liniju nadmorskih visina, to nam daje mapu nadmorskih visina, a to je samo totalna promjena u igri“, rekao je Pavelski.
